وایبر چیست؟

وایبر (Viber) یک نرم‌افزار مالکیتی چندسکویی از گونهٔ پیام‌رسان فوری و VoIP (انتقال صدا روی پروتکل اینترنت) برای تلفن هوشمند است که به دست شرکت Viber Media ساخته شده است. · نرم‌افزار مالکیتی یا نرم‌افزار انحصاری (به انگلیسی: Proprietary software)‏ نرم‌افزاری است که در مالکیت انحصاری توسعه دهندگان و توزیع کنندگانش قرار دارد و مطابق با موافقت نامه‌های نرم‌افزاری نمی‌توان آنها را تکثیر و توزیع کرد. در این نرم‌افزارها نمی‌توان مانند نرم‌افزارهای متن‌باز به کدمبدادسترسی داشت. محدودیت‌هایی که برای این دسته از نرم‌افزارها وجود دارد معمولاً توسط ناشران آنها در موافقت نامه مجوز نرم‌افزار ( End user license agreement) بیان می‌شود که شرط استفاده از این نرم‌افزارها منوط به پذیرش این موافقت نامه‌است. · چند سکویی (به انگلیسی: cross-platform)‏ در اصطلاح نرم‌افزارهای رایانه، به آن دسته از نرم‌افزارها گفته می‌شود که در چندین سکوی رایانه‌ای قابل اجرا هستند. این نرم‌افزارها در دو دستهٔ کلی قرار می‌گیرند. · دستهٔ اول: برای هر یک از سکوهای رایانه‌ای به طور جداگانه تولید می‌شوند. در این تکنولوژی‌ها برنامه نویس یک بار برنامه را می‌نویسد و سپس کامپایلر برای هر سیستم‌عامل (اعم از ویندوز، لینوکس، مکینتاش و...) فایل اجرایی جداگانه‌ای تولید می‌کند. از جمله این گروه می‌توان به کیلیکس زبانی مشابه دلفی برای ویندوز و لینوکس اشاره کرد. · دستهٔ دوم : توسط زبان‌های تفسیرشده نگارش می‌شوند و توسط مفسرهای موجود در هر سکوی رایانه‌ای قابل اجرا هستند. یکی از معروف‌ترین مثال‌های این گروه می‌توان به اپلت‌های جاوا اشاره کرد. برنامه نویسان جاوا برنامه خود را به صورت اپلت توزیع می‌کنند اما کاربران سیستم‌عامل‌های مختلف نیازمند داشتن ماشین مجازی جاوا روی سیستم خود هستند. پیام‌رسان فوری گونه‌ای از ابزارهای ارتباطی بی‌درنگ هستند که معمولاً مبتی بر نوشته هستند. این متون از طریق ابزارهایی که توسط یک شبکه نظیر اینترنت مرتبط هستند هدایت می‌شود. (صدا روی پروتکل اینترنت:Voice Over Internet Protocol) یک اصطلاح عمومی برای خانواده‌ای از فناوری‌های انتقال برای تحویل ارتباطات صوتی بر روی شبکه‌های مبتنی بر IP مثل اینترنت و شبکه‌های سوِِِِییچینگ بسته می‌باشد. پروتکل VoIP تلفن IP، تلفن اینترنتی، تلفن پهن‌باند، صدای پهن‌باند و صدا روی پهن‌باند نیز نامیده می‌شودکه وایبر از آن استفاده میکند. معمولاً از شرکت‌های ارایه‌کنندهٔ سرویس‌های VoIP به‌عنوان تهیه‌کنندگان، و از پروتکل‌های استفاده شده برای حمل علایم صدا روی شبکهٔ IP، به‌عنوان صدا روی IP یا پروتکل‌های VoIP یاد می‌شود. آن‌ها را می‌توان در اصل توسعهٔ تجاری تجربهٔ پروتکل صدای شبکه (۱۹۷۳) که توسط تهیه‌کنندگان نسل قدیمی اینترنت(ARPANET) اختراع شده بود، در نظر گرفت. برخی از کاهش هزینه‌ها تا حدودی به دلیل استفاده از یک شبکهٔ منفرد برای حمل صدا و اطلاعات است، مخصوصاً در جایی که استفاده‌کنندگان به شبکه‌ای دسترسی دارند که از ظرفیت آن کمتر استفاده شده و می‌تواند VOIP را بدون هیچ هزینهٔ اضافی حمل کند. تماس‌های VoIP به VoIP برخی اوقات مجانی هستند، در حالی که تماس VOIP به شبکه‌های تلفن عمومی(PSTN) ممکن است هزینه‌ای در بر داشته باشد که باید توسط استفاده‌کنندگان VoIP پرداخت شود. پروتکل‌های صدا روی IP، سیگنال‌های تلفنی را، به‌عنوان شنیداری دیجیتال حمل می‌کنند(که معمولاً با فنون فشرده‌سازی دیتای گفتاری، نرخ دیتای آن کاهش یافته و به‌صورت مجموعه‌ای از جریان دیتا، روی IP ارسال می‌شوند). دو نوع PSTN روی سرویس‌های VoIP وجود دارد. شماره‌گیری داخلی مستقیم(DID) و شماره‌های دسترسی. شماره‌گیری داخلی مستقیم(DID)، تماس‌گیرنده را به‌صورت مستقیم به استفاده‌کننده از VoIP متصل می‌کند در صورتی که لازمهٔ شماره‌های دسترسی، گرفتن شمارهٔ داخلی استفاده‌کننده از VoIP توسط تماس‌گیرنده‌است. کارگزاری(عملیات) وظایفی که ممکن است برای دستیابی به استفاده از شبکه‌های قدیمی مشکل‌تر باشند(که به‌طور معمول برای مخابرهٔ بیشتر از یک تلفن ناکارآمد سنتی استفاده می‌شود)، را به صورت زیر تسهیل می‌کند: • با توانایی همان خط تلفن متصل شده به پهن‌باند. این VoIP را یک راه ساده برای اضافه کردن یک خط تلفن اضافی به یک منزل یا دفتر می‌سازد. • بسیاری از بسته‌های VoIP نماهای PSTN را که بیشتر telcos(شرکت‌های ارتباط راه دور) به‌طور معمول شارژ اضافی برای آن می‌گیرند، یا ممکن است از telco محلی شما، از قبیل ۳ راه تماس، تماس به جلو، تکرار اتوماتیک و نمایشگر ID در دسترس نباشد، را شامل می‌شوند. VoIP می‌تواند با پروتکل‌های موجود off-the-shelf از قبیل پروتکل انتقال مبدا زمان واقعی، ایمن شود. بیشتر مشکلات تولید یک تلفن ایمن روی خطوط تلفنی قدیمی، شبیه دیجیتالی و مخابرهٔ دیجیتالی قبلاً به جای VoIP بوده‌اند. این فقط برای رمزگذاری و تصدیق جریان دادهٔ موجود لازم است. • VoIP وابسته به محل نیست، فقط یک اتصال اینترنتی برای به دست آوردن یک اتصال به یک تهیه‌کننده یا سرویس‌دهندهٔ VoIP نیاز دارد، برای مثال کارگزاران مرکزی استفاده کننده از خطوط VoIP می‌توانند از هر کجا با یک اتصال اینترنتی پایدار و سریع کار کنند. • تلفن‌های VoIP می‌توانند با دیگر خدمات در دسترس روی اینترنت شامل محاورهٔ ویدیویی، پیام یا تبادل فایل داده موازی با محاوره، کنفرانس صوتی، مدیریت کتب آدرس و اطلاعات گذرنده در بارهٔ دیگران(دوستان یا همکاران) که به صورت آنلاین برای طرفین علاقمند در دسترس هستند، یکپارچه شوند. پایایی(قابلیت اعتماد) تلفن‌های معمولی به‌طور مستقیم به خطوط تلفن شرکت‌های تلفن متصل هستند، که در هنگام قطع برق به‌وسیلهٔ تولیدکنندگان بک‌آپ یا باتری‌های قرار داده شده در تبادل تلفن، دایر نگاه داشته می‌شوند. به‌هر حال خانوادهٔ سخت‌افزار VoIP از مودم‌های پهن‌باند و دیگر تجهیزات تقویت شده به‌وسیلهٔ خانوادهٔ برق، که ممکن است برای زمان قطع برق در غیاب یک تأمین‌کنندهٔ برق غیرقابل انقطاع یا ژنراتور باشند، استفاده می‌کنند. کاربران(قبول‌کنندگان) اولیهٔ VoIP ممکن است همچنین استفاده‌کنندگان تجهیزات دیگر تلفن از قبیل PBX و پایگاه‌های تلفن بدون سیم باشند، که روی قدرتی که به‌وسیلهٔ شرکت‌های تلفن تأمین نشده‌است، تکیه می‌کنند. حتی با برق محلی در دسترس، خود حامل پهن‌باند هنوز ممکن است قطعی برق را به‌همان خوبی تجربه کند. در حالی که از عمر PSTN دهه‌ها می‌گذرد و به‌طور معمول به‌شدت قابل اعتماد است، بیشتر شبکه‌های پهن‌باند کمتر از ده سال عمر دارند، و حتی بهترین آن‌ها هنوز موضوعی برای قطع برق متناوب هستند. به‌علاوه تکنولوژی‌های شبکه از قبیل کابل و DSL اغلب همان درجات سرویس، هنگامی که PSTN یا تکنولوژی‌های کسب و کار با اتصالی از قبیل T1 به دست می‌آورند، را به دست نمی‌دهند. امنیت VoIP بسیاری از مصرف‌کنندگان هنوز از رمزگذاری پشتیبانی نمی‌کند، اگر چه داشتن یک تلفن امن با VoIP ساده‌تر از خطوط تلفن سنتی است. به‌عنوان یک نتیجه، استراق سمع روی تماس‌های VoIP و حتی تغییر محتویاتشان نسبتاً ساده‌است. چندین راه‌حل منبع باز وجود دارد که دریافت و ردیابی محاورات VoIP را تسهیل می‌کند. مقدار اندکی از امنیت، برای کدهای سماعی انحصاری که به‌طور ساده برای درخواست‌های منبع باز در دسترس نیستند، بطور مقتضی حاصل می‌شود، به‌هر حال اینچنین امنیت مبهم به اثبات نرسیده‌ای در کاربرد طولانی مدت در دیگر زمینه‌ها، مؤثر نیست. برخی فروشندگان نیز تراکم را برای مشکل‌تر ساختن استراق سمع، مورد استفاده قرار می‌دهند. به‌هر حال، امنیت واقعی به کدگذاری و پنهان کردن و تصدیق نهفته که به‌طور گسترده در دسترس مصرف‌کننده نیست، نیاز دارد. استاندارد ایمن موجود SRTP و پروتکل ZRTP جدید در مبدل‌های تلفن آنالوگ(ATAs) به‌همان خوبی تلفن‌های نرم‌افزاری متغیر، در دسترس است. این امر، استفاده از IPsec برای P2P VoIP ایمن را با استفاده از رمزگذاری فرصت‌طلبانه ممکن می‌سازد. Skype از SRTP استفاده نمی‌کند، اما از رمزگذاری که برای تهیه‌کنندگان Skype شفاف است، استفاده می‌کند. گزینهٔ VPN صدا، صدای ایمن را برای شبکه‌های VoIP با درخواست رمزگذاری IPsec برای جریان صدای دیجیتال تامین می‌کند. صدا روی پیام فوری(VoIM) صدای روی پیام لحظه‌ای(VoIP،(VoIM را در هنگامی که یک ارتباط در میان چندین ارتباط وجود دارد، با یک لیست تماس و حضور واسط، به‌عنوان تجربهٔ ابتدایی کاربر معرفی می‌کند. بسیاری از سرویس‌های پیام‌آور لحظه‌ای، مشتری به مشتری یا مشتری به PSTN VoIP را در متوسط ۲۰۰۰ ثانیه اضافه می‌کند. جزئیات فنی دو استاندارد اصلی مختلف برای VoIP، استاندارد SIP،IETF و استاندارد H.۳۲۳،ITU هستند. در ابتدا H.۳۲۳ عمومی‌ترین پروتکل بود، اگر چه در "چرخش محلی"، SIP از آن پیش افتاده‌است. این مقدمهٔ لازم برای پیمایش بهتر NAT و دیوارهای آتش بود، اگر چه تغییرات اخیر معرفی شده برای H.۳۲۳ این مزیت را جابجا کرده‌است. به‌هر حال، در شبکه‌های زیرساخت(backbone) تلفن، جایی که هر چیز زیر کنترل عملگر شبکه یا ارتباط از راه دور است، H.۳۲۳ پروتکل انتخابی است. بسیاری از بزرگ‌ترین شرکتهای اتصال دهنده، از H.۳۲۳ در مرکز backbone استفاده می‌کنند و خیل عظیم تماس‌گیرندگان که تماس‌های POTS آن‌ها روی VoIP منتقل می‌شود اصلا یا کمتر متوجه آن می‌شوند. جایی که VoIP از میان سوئیچ‌های نرم افزاری انتقال دهندگان متعدد عبور می‌کند، مفاهیم رسانهٔ کامل و نوع علامت‌دهی مهم هستند. در H.۳۲۳، داده، از سه جریان داده به دست می‌آید: 1)علامت‌دهی تماس H.۲۲۵٫۰ 2)H.۲۴۵ ۳) رسانه. بنابر این اگر شما در لندن هستید، انتقال دهندگان میانی شما در استرالیاست و شما می‌خواهید که با آمریکا تماس بگیرید، پس در حالت پروکسی کامل، هر سه جریان نیمی از دور دنیا را طی خواهند کرد و تأخیر بالا(۵۰۰ تا ۶۰۰ میلی ثانیه) و بسته گم شده زیاد خواهد بود. به‌هر حال در حالت نمایندگی علامت‌دهی، جایی که فقط جریان‌های علامت‌دهی از طریق تهیه‌کننده وجود دارد، تأخیر، با کاربرد سهل‌تر، به ۱۲۰ تا ۱۵۰ میلی ثانیه کاهش داده خواهد شد. یکی از مسایل کلیدی همهٔ پروتکل‌های VoIP سنتی، پهنای باند تلف شدهٔ مصرفی برای سرآیند بسته‌هاست. به‌طور معمول، برای ارسال یک G.۷۲۳٫۱ با روش فشرده سازی صدا ۶/۵ کیلوبیت بر ثانیه، به پهنای باند ۱۸ کیلوبیت بر ثانیه مبتنی بر نرخ‌های نمونهٔ استاندارد نیاز است. اختلاف بین ۶/۵ کیلوبیت بر ثانیه و ۱۸ کیلوبیت بر ثانیه سرآیندهای بسته‌است. تعدادی تکنیک‌های بهینه‌سازی استفاده از پهنای باند از قبیل منع سکوت و فشرده‌سازی سرآیند وجود دارد. این می‌تواند به‌طور عادی ۳۵% پهنای باند استفاده شده را، ذخیره کند. تکنیک‌های تهویهٔ VoIP از قبیل TDMoIP می‌تواند سربار پهنای باند را تا دو برابر بیشتر به‌وسیلهٔ انتقال چندتایی پیام‌های محاورات چندگانه که برای همان مقصد عنوان‌گذاری می‌شوند و آن‌ها را به‌داخل همان بسته‌ها کپسول می‌کند، کاهش دهد. زیرا سربار سرآیند بسته، بین بسیاری جریان‌های هم‌زمان تسهیم شده‌است، TDMoIP می‌تواند نزدیک به هزینهٔ کیفیت شنیداری، یک سربار سرآیند بستهٔ بر هر جریان، فقط در حدود ۱ کیلوبیت بر ثانیه را پیشنهاد دهد.